ความที่ที่บ้านเลี้ยงแมว ก็เลยผูกพันกับแมวเป็นพิเศษ แถมแมวที่เลี้ยงเป็นแมวเปอร์เซีย ที่ขึ้นชื่อเรื่งอความหยิ่ง(และขนเยอะ) เลยมีเรื่องป่วนๆ ชวนอมยิ้มตลอด
เดิมทีที่คนที่บ้านทุกคนชอบหมา แต่คุณพ่อที่รักแมว อยู่คนเดียวไปซื้อเจ้า สโนว์เบลล์ แมวเปอร์เซียน หิมาลายัน ตัวสีขาวผอมๆ แห้งๆ มาเลี้ยง เราก็เลยไม่รู้จะทำไง นอกจากค่อยๆเปิดใจยอมรับมัน
ตอนแรกๆก็มีปัญหาอยู่บ้าง ทั้งเรื่องขน เรื่องหู เพราะเจ้าแมวตัวนี้หูตึง (คาดว่าเป็น genetic deaf คือแมวตัวขาวตาฟ้า จะหูตึงโดยธรรมชาติ ) เวลาเรียกหรือเดินเข้าไปใกล้ๆ เค้าก็ไม่เคยจะได้ยินเอาซะเลย แต่ผ่านไปพักใหญ่ ก็เริ่มชินกับเจ้าแมว ที่นับวันเริ่มอ้วน และกลายมาเป็นเพื่อนรักของทุกคนในบ้าน
ใครๆก็รู้ว่า ถ้าเลี้ยงหมา หมาจะคิดว่าเราเป็นเจ้านาย จะรักและซื่อสัตย์มากๆ แต่ถ้าเป็นแมวล่ะก็ กลับกันเลย เพราะเค้าจะคิดว่าเราเป็นทาสของเขา ( สัตวแพทย์ที่รู้จักเล่าให้ฟัง ) เค้าจะมาวอแว ทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเรา สีตัว เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ แต่ที่ตามมาก็คือ ขนอีกกระจุกใหญ่ ติดตามเสื้อผ้า เราก็จะรำคาญ ไม่อยากเล่น บางครั้ง เค้าหิว ก็มาพะเน้าพะนอขออาหาร เราก็ไม่ค่อยอยากยุ่งด้วย เพราะขี้เกียจจะเอาขนออก จากเสื้อผ้าทีหลัง
คิดๆดู ก็น่าสงสารเขาเหมือนกัน เพราะเค้าก็แกะกระป๋องอาหาร กินเองไม่ได้ ( เอ่อ แล้วแมวที่ไหนทำได้ ) เวลาเค้าหิวเค้าก็อยากกิน เหมือนเราๆบ้าง แมวเปอร์เซีย เลี้ยงนอกบ้านไม่ได้ เค้าก็คงเหงา แล้วก็อยากมีเพื่อนด้วย เพราะถึงจะมีแมวจากบ้านอื่นมาด้อมๆมองๆ ก็เห็นขู่ฟ่อๆใส่กันทุกที ใครที่มีสัตว์เลี้ยง ก็รักเค้าให้มากๆ เค้าอยู่กับเราได้ไม่เกินสิบปี สิบห้าปี ก็แก่ตายแล้ว บางคนไม่ค่อยดูแล้วหมาๆแมวๆ เค้าก็อายุไม่ยืน นึกถึงใจเค้าใจเรามากๆนะ ขอฝากไว้หน่อยแล้วกัน
Leave a Reply